Op maandag 29 januari 2024 las ik voor het eerst een gedicht voor dat ik speciaal voor die gelegenheid schreef, maar dat de moeite waard is om hier als laatste gedicht op te voeren. De titel is Winter in Gendt. Deze poëtische impressie van een plek in mijn woonplaats is, zo heb ik me voorgenomen, niet het laatste gedicht dat in aan deze kleine, mooie plaats aan de Waal, precies tussen Arnhem en Nijmegen, zou willen wijden. Wie weet een reeksje gedichten zoals ik die schreef over Doornenburg (opgenomen in de verzamelbundel Wij Leven).

 

Winter in Gendt

 

Zoals de uurwerkwijzers draaien,

knikt in Gendt ter hoogte van De Klok

het leven van de Nijmeegsestraat

met een flauwe bocht de Dorpsstraat in.

Luister maar: op beide basisscholen joelen

elk speelkwartier jaar in jaar uit

nieuwe kinderkelen om het hardst.

Op het zebrapad steek je over

naar Sint Martinus, van de ruiter, zijn paard, zijn mantel en zijn zwaard

staan enkel de toren en voorgevel overeind.

Nu onderkomens voor senioren,

veilig wonend in hun appartement.

Maar je vervolgt je weg, want in de verte zie je lichten,

blinken de klinkers van de winkelstraat.

 

Waar ik ’s zomers voor de zon onder de platanen schuilde,

is het nu winter en ik huiver in mijn jas.

Jazeker, ik wist het: zodra de draadkorven

naast de dikke stammen werden neergezet,

naderde weer een herfst. Grote bladeren gingen vallen.

Ze verkleurden, lieten los en dwarrelden omlaag.

Omlaag om roemloos te vergaan.

‘Alleen bladafval’ waarschuwde het bordje op de korf.

Las ik hier de les van elk bestaan?

 

Tijd stroomt in Gendt, zoals op de Waal de boten varen.

Soms valt die rivier - op een haar na - droog.

Soms kun je  de overkant niet meer ontwaren.

lijkt De Waal op onze zee, wordt ooit onze oceaan.

 

Noud Bles